Դուն Էն Գըլխէն Իմաստուն Իս
Դուն է՛ն գըլխէն իմաստուն իս, խիլքդ յիմարին բաբ մի՛ անի,
Էրազումըն տեսածի հիտ միզի մէ հէսաբ մի՛ անի,
Իս խոմ էն գըլխէն էրած իմ, նուրմեկանց քաբբա մի՛ անի,
Թէ վուր գիտիմ բեզարիլ իս, ուրիշին սաբաբ մի՛ անի։
Չը կայ քիզ պէս հուքմի հէքիմ. դուն Րոստոմի Զալ՝ թագաւոր.
Ազգըդ ազգերումըն գոված՝ հա՛մդ ունիս, գօզալ թագաւուր.
Թէ էսանց էլ սուչ ունենամ՝ գլուխս արա տալ, թագաւուր.
Մըտիկ արա քու Ստեղծողին՝ նահախ տիղ ղազաբ մի՛ անի։
Եարալուն հէքիմն էնդուր կ՚ուզէ՝ դի՛ղ տալու է, ցա՛ւ տալու չէ.
Քանի կ՚ուզէ արբաբ ըլի՝ ղուլըն աղին դաւ տալու չէ.
Դու քու սիրտըն իստակ պահէ, եադի խօսքըն աւտալու չէ.
Աստուծ սէրըմ կանչողի պէսդ ըռնեմէդ ջուղաբ մի՛ անի։
Ամէն մարդ չի կանայ խըմի՝ իմ ջուրըն ուրիշ ջըրէն է.
Ամէն մարդ չի կանայ կարդայ՝ իմ գիրըն ուրիշ գըրէն է.
Բունիաթըս աւազ չիմանաս՝ քարա’ է, քարուկրէն է՝
Սելաւի պէս առանց ցամքիլ, դուն շուտով խարաբ մի՛ անի։
Քանի կ՚ուզէ քամին տանէ՝ ծովեմէն աւազ չի պակսի.
Թէկուզ ըլիմ, թէկուզ չըլիմ՝ մէջիսներում սազ չի պակսի,
Թէ կու պակսիմ, քիզ կու պակսիմ՝ աշխարհիս մէ մազ չի պակսի.
Սայաթ—Նովու գերեզմանըն Հինդ, Հաբաշ, Արաբ մի՛ անի։
Սայաթ—Նովա
1753
Leave a Reply