Գուրգէնի Յիշատակին
Գլգլալով ջուր է իջնում
Մշոյ մշուշ սարերէն.
Ծիծեռները ծիւ ծիւ եկան
Գարնան գալը երգելէն։
Գարուն չկայ հայի համար,
Ծաղիկ ծիծեռ մեզ պէտք չեն.
Գերեզմանս հողին հաւասար,
Թո՛ղ փուշ բուսնի իմ վրան…
Գնա՛, ծիծեռ… թո՛ղ ինձ մենակ,
Վէրքը սրտիս՝ հողի տակ…
Բայց երբ տեսնես թշնամու դէմ,
Հայ ժողովուրդ սարի պէս
Զէնքը ձեռին հպարտ կանգնած,
Հայե՜ր, լեռնե՜ր իրար պէս…
Ա՜խ, այն օրը արի՛, ծըւա՛,
Գարնան գալը նոր կանչէ.
Հայո՜ց գարնան, որ բիւր արեւ
Սիրտս խորէն ղօղանջէ…
Leave a Reply