Խնձորենի
Գնացին տղերքը ու կորան հեռւում
Ռումբերի պայթիւնը սարերն է շարժում
Կարմիմ կակաչները ներկել են դաշտերը
Ասես լեռներից մեր արիւնն է թա’ւում։
Կրկն. Հեռագան տղերքը կորան մշուշում
Ետ գալու ճամբան էլ ոչ ոք չի յիշում
Իսկ ձեր եղբայրները, մայրերն ու քոյրերը,
Ձեր սիրըլիները ձեզ են դեռ սպասում։
Իսկ դու շորորում ես հովի հետ ճկւում
Հովի հետ նազում ես հովի հետ խօսում
Դո ւիմ խնձորենի իմ քոյրիկ նազելի
“եսացուդ գարունը ուր է չի գալիս։
Իսկ դու շորորում ես հովի հետ ճկւում
Ճերմակ հարսնաքօղդ քամին է տանում
Ծաղկած խնձորենի իմ քոյրիկ նազելի
Òեսացուդ գարունը քեզ մօտ է գալիս։
Ռուբէն Հախվերդեան
Leave a Reply