Իրիկնային Երեւան
Երեկոն է երբ իջնում,
Գրկում մով այգին.
Ջահելներն են միշտ շրջում
Երգը շուրթերին։
Աստղերից էլ վառ,
Արեւից անմար,
Դա մեր սէրն է,
Մեր յոյսերն են,
Մեր ուղին պայծառ։
Ուռիներն են կապտաշոր
Երգը լուռ լսում,
Բարտիներն են մեղմօրօր
Երգի հետ նազում։
Աստղերից էլ վառ,
Արեւից անմար,
Դա մեր սէրն է,
Մեր յոյսերն են,
Մեր ուղին պայծառ։
Ու թռչում է երգը մեր,
Մտնում բակ ու տուն,
Ծածանում սիրոյ լոյսեր
Ամէն մի սրտում։
Աստղերից էլ վառ,
Արեւից անմար,
Դա մեր սէրն է,
Մեր յոյսերն են,
Մեր ուղին պայծառ։
Խօսք՝ Վ.Յարութիւնեանի
Երաժ.Ա.Աճէմեանի
Leave a Reply