Հին Հէքիաթ
Կարօտով եմ յիշում հիմա
Քո աչերը չքնաղ
Լուռ աստղերն են յիշում անմար
Գիշերներն այն պարզ լուսընկայ։
Ինձ աշխարհն էր թուում հէքիաթ
Կախարդող մի երազ
Սէրն էր բացուում պայծառ լուսնի տակ
Եւ զարդարում մեր ճամբան
Միշտ անսպառ, անվերջ էր թուում
Սէր, խինդ ու երազ։
Բայց անցան տարիներն անթիւ
Մեր սիրոյ երկնքում
Մեր հեքիաթներն է պատմում ուրիշին
Նոյն այդ լուսինը յոգնած
Մեզ ուղեկցում են միշտ այս կեանքում
Սէր, վիշտ ու երազ։
Խօսք՝ Ե.Սահակեանի
Երաժ.Մ.Վարդազարեանի
Leave a Reply