Ազատութեան Երգ
Ազատն Աստուած այն օրից,
Երբ հաճեցաւ շունչ ‘չել,
Իմ հողանիւթ շինուածքին
Կենդանութիւն պարգեւել։
Ես անբառբառ մի մանուկ՝
Երկու ձեռքս պարզեցի,
Եւ իմ անզօր թեւերով
Ազատութիւն գրկեցի։
Մինչ գիշերը անհանգիստ,
Օրօրոցում կապկապած,
Լալիս էին անդադար,
Մօրս քունը խանգարած։
Խնդրում էի նրանից՝
Բազուկներս արձակել,
Ես այն օրից ուխտեցի
Ազատութիւնը սիրել։
Թոթով լեզուիս մինչ կապերն
Արձակուեցան, բացուեցան,
Մինչ ծնողքս իմ ձայնիս
Խնդացին ու բերկրեցան։
Leave a Reply